Οκτώβριος.........Κάστανο - καστανιά

Φυσικά και το ξέρετε ότι αύριο μπαίνουμε στον δεύτερο μήνα του φθινοπώρου, τον Οκτώβριο, ή Οκτώβρη, ή Οχτώβρη, η Τρυγομηνά, ή Άι- Δημήτρη, ή Σποριά, ή Σπαρτό, ή Βροχάρη.
Ο Οκτώβριος επίσης, εξ αιτίας της καλοκαιρίας που επικρατεί κατά την διάρκειά του, λέγεται και μικρό καλοκαιράκι.

Καλό μήνα να έχουμε λοιπόν.

Το ξέρετε όμως , ότι  ο Οκτώβριος αρχίζει την ίδια ημέρα του χρόνου με τον Ιανουάριο, εκτός από τα δίσεκτα έτη;
Ο Οκτώβριος γράφεται χωρίς  '' μ''  αν και βρίσκεται ανάμεσα σε δυο μήνες -τον Σεπτέμβριο και τον Νοέμβριο - που γράφονται με '' μ''.
Τυχερό λουλούδι του μήνα είναι η καλέντουλα  και τυχερό πετράδι το οπάλιο.
 O Οκτώβρης  μήνας, είναι  συνυφασμένος με τα κάστανα. Έτσι μεταξύ των πολλών εορτών που υπάρχουν κατά την διάρκεια του μήνα, είναι και η γιορτή του κάστανου που γίνεται σε πολλές περιοχές της Ελλάδας. Η ημερομηνία της γιορτής διαφέρει από περιοχή σε περιοχή.

Το κάστανο, είναι καρπός της καστανιάς. Βρίσκεται μέσα σε ξυλώδες περίβλημα που έχει αγκάθια εξωτερικά και ανοίγει όταν οι καρποί ωριμάσουν. Ανάλογα με το είδος, μέσα στο περίβλημα υπάρχουν συνήθως 2-3 καρποί και σε άλλα μόνο ένας. Τρώγονται ψητά ή βραστά, χρησιμοποιούνται στη ζαχαροπλαστική, στη μαγειρική σε διάφορες συνταγές και γίνονται και αλεύρι, κυρίως σε διάφορες περιοχές της Ασίας.

 

Παροιμίες με κάστανα:

Τα κάστανα θέλουν κρασί και τα καρύδια μέλι

κι  η όμορφη θέλει φιλί πρωί και μεσημέρι.

(για το ταίριασμα).

Λάδι βρέχει κάστανα χιονίζει.

Δεν τρέχει κάστανο.

(για αυτούς που αδιαφορούν για όλα).

 

Αυτός δεν χαρίζει κάστανα .

(στα 1826 ο Ιμπραήμ έστειλε κατασκόπους του στην απόρθητη Μάνη, ντυμένους καστανάδες.

Αυτοί για να πληροφορηθούν από τις γυναίκες και τα παιδιά που βρίσκονταν οι άντρες τους, άρχισαν να χαρίζουν τα κάστανα, αντί να τα πουλάνε.Υποψιασμένοι οι ντόπιοι τους έπιασαν και τους ανάγκασαν να πουν την αλήθεια. Όταν οι κατάσκοποι ρώτησαν για την τύχη τους, τους οι Μανιάτες αποκρίθηκαν: «Εμείς δεν χαρίζουμε κάστανα», δηλαδή θα σας τιμωρήσουμε).

Βγάζω τα κάστανα από τη φωτιά. Tirer les marrons du feu.

(προέρχεται από ένα μύθο του Λα  Φονταίν, όπου μια  μαϊμού  πείθει μια γάτα να τραβάει από τη φωτιά  τα  κάστανα, που τα έτρωγε αμέσως η μαϊμού και μας λέει, πως ο έξυπνος βάζει άλλον  να κάνει τις δύσκολες και επικίνδυνες δουλειές).

 

 

Αινίγματα για το κάστανο:

Από έξω είναι αγκαθωτό

κι από μέσα μαλλιαρό

κι από μέσα από το μαλλί

μια μπουκιά καλή .

Τι είναι ; 

Το καλοκαίρι φορά αγκαθωτό παλτό

και το χειμώνα βουτά στο ζεστό νερό .

Τι είναι ; 

Σε χωνάκια με πουλάνε

κι όλα τα παιδιά με ζητάνε ,

νόστιμο πολύ είμαι εγώ

είτε βραστό είτε ψητό .

Τι είμαι ;  

Τραγούδι παραδοσιακό:

Αϊ -Γιώργη καβαλάρη, με σπαθί και με δοξάρι, δώσε μου τα κλειδάκια σου, ν' ανοίξω τα ματάκια σου, να δω τι έχουν μέσα : σιτάρι, κριθάρι, σπυρί μαργαριτάρι. Δώσε στη νύφη κάστανο και στο γαμπρό καρύδι και στην καλή την πεθερά ολόχρυσο μαντήλι.

Η καστανιά είναι πανάρχαιο δέντρο όπως αποδεικνύεται από διάφορα ευρήματα της εποχής του Χαλκού. Ήταν η τροφή των φτωχών το μεσαίωνα. Οι καστανιές είναι μεγάλα δέντρα συνήθως και το ύψος τους μπορεί να φτάσει τα 35 μέτρα. Είναι δένδρα αιωνόβια. Κάθε δέντρο μπορεί να δώσει από 30-50 κιλά κάστανα. Το μέγιστο της απόδοσης θεωρείται το 50ο-60ο έτος της ηλικίας του. Τα ασβεστολιθικά

Χωριά με το όνομα Καστανιά υπάρχουν στους νομούς:

Ημαθίας, Κορινθίας, Κέρκυρας, Ευρυτανίας, Λακωνίας, Μεσσηνίας, Κοζάνης, Άρτας, Ιωαννίνων, Καρδίτσας, Πιερίας, Θεσσαλονίκης, Φθιώτιδος, Σάμου, Θεσσαλονίκης, Τρικάλων και Αιτωλοακαρνανίας

Χωριά με το όνομα Καστανιές υπάρχουν στους νομούς:

Άρτας,Σάμου, Ικαρίας, Έβρου και Κιλκίς.

Και να αναφέρω ότι, υπάρχουν οικισμοί επίσης με ονόματα που προέρχονται από  κάστανο-καστανιά,  όπως:

Καστανοχώρι,Καστανίτσα, Καστανούλα, Καστανάς, Καστανερή, Καστανή, Καστανίτης, Καστανιώτισσα, Καστανούσσα, Καστανώνας.

Decoupage σε ξύλινο κουτί . 

Το κάτω μέρος του κουτιού είναι ντυμένο με χαρτί που δεν θέλει βρέξιμο, ενώ το πάνω μέρος, είναι βαμμένο με ακρυλικό, το θέμα είναι ριζόχαρτο και οι σκιές πατίνα.

Το μπλε... αρκουδάκι.

Υπάρχει ένα καταπράσινο δάσος γεμάτο δέντρα και λογής λογής φυτά:
Έλατα, καστανιές και βελανιδιές, παπαρούνες, μαργαρίτες, άγρια τριαντάφυλλα και μανιτάρια.

Σε αυτό το δάσος ζουν πολλά ζώα: αλεπούδες και λύκοι, σκίουροι και ελάφια, φίδια και χελώνες.

Στα δέντρα έχουν τις φωλιές τους αμέτρητα πουλιά και χιλιάδες ζουζούνια πετούν ζουζουνίζοντας από λουλούδι σε λουλούδι.

Εκεί λοιπόν, ήταν και η σπηλιά που ζούσε ο κύριος και η κυρία αρκούδα. Η κοιλίτσα της μαμάς αρκούδας ήταν φουσκωμένη και την Άνοιξη γέννησε ένα μικρό όμορφο αρκουδάκι.

Το αρκουδάκι αυτό όμως δεν έμοιαζε με τα άλλα αρκουδάκια του δάσους. Η γούνα του και τα μάτια του ήταν μπλε σαν του ουρανού και της θάλασσας. Τι όμορφο αρκουδάκι! Έλεγαν όλοι και το κοίταζαν περίεργα.

Το μπλε αρκουδάκι μεγάλωνε και κανείς δεν το έπαιζε. «Είναι τόσο όμορφο. Πώς θα καταδεχτεί να  κάνει παρέα μαζί μας;» έλεγαν τα άλλα αρκουδάκι

Κι εκείνο σκεφτόταν: «Δεν μοιάζω με τα άλλα. Πώς θα με κάνουν φίλο τους;»

Και ο καιρός περνούσε… Το μπλε αρκουδάκι κρυφοκοίταζε τα άλλα αρκουδάκια που έπαιζαν κρυφτό και κυνηγητό και μπάσκετ και ποδόσφαιρο.

Ήταν κακόκεφο και θυμωμένο. Και όταν έβρισκε ευκαιρία έβριζε, έφτυνε και τα χτυπούσε. Μετά έκλαιγε στα κρυφά και γινόταν πιο πολύ λυπημένο.

Μια μέρα στο δάσος ήρθε ένας ζωγράφος με το καβαλέτο του και άρχισε να ζωγραφίζει με χιλιάδες χρώματα. Όταν η ώρα πέρασε, ο ήλιος και ο ζωγράφος πήγαν να κοιμηθούν και τα χρώματα έμειναν εκεί για το άλλο πρωί.  

Τα αρκουδάκια πλησίασαν.

Άγγιξαν τα χρώματα.

Το ένα άρχισε να βάφει το άλλο. Τι ωραίο παιχνίδι! είπαν.

Και όταν πια δεν έμεινε ούτε μια σταγόνα στα κουτιά των χρωμάτων, κοιτάχθηκαν, γέλασαν και χτύπησαν παλαμάκια.

Τότε το μπλε αρκουδάκι βγήκε από την κρυψώνα του. Τα πλησίασε. Δε φοβόταν και δεν ντρεπόταν πια. Άρχισε να παίζει μαζί τους και έλαμπε από χαρά.

Πολλή ώρα τα αρκουδάκια έπαιξαν και κουβέντιαζαν. Το μπλε αρκουδάκι πήρε θάρρος και τους είπε πόσο πολύ ήθελε να είναι φίλος τους. Και όλα το δέχτηκαν στην παρέα τους.

Η ζέστη ήταν ανυπόφορη. Είχαν ιδρώσει και ήταν ώρα να γυρίσουν στις φωλίτσες τους. Τι θα έλεγαν οι μαμάδες αρκούδες όταν θα έβλεπαν τα παιδιά τους σ΄ αυτά τα χάλια ; Τότε κάποιο είπε: «Πάμε να κάνουμε ένα μπάνιο;» Και με μιας βούτηξαν στα νερά της λιμνούλας.

Σε λίγο όλα ήταν όπως πριν. Στις όχθες της λίμνης στέγνωναν πολλά μικρά καφετιά αρκουδάκια κι ανάμεσά τους ένα μπλε λαμπερό αρκουδάκι.

Την άλλη μέρα ο ζωγράφος βρήκε τελειωμένα τα χρώματά του. Πιο πέρα όλα τα αρκουδάκια έπαιζαν στο δάσος κρυφτό. Και από χρωματιστά νερά της λίμνης είχε βγει ένα μεγάλο ουράνιο τόξο. 

Το παραμύθι αυτό το βρήκα από την ιστοσελίδα του 132ου δημοτικού σχολείου, με τον τίτλο το παραμύθι της πεταλούδας.

 http://www.132grava.net/node/76

Το 132ο Δημοτικό Σχολείο Αθηνών βρίσκεται στο σχολικό συγκρότημα της Γκράβας, χτισμένο το 1970, όπου συγκεντρώνονται 4500 μαθητές/μαθήτριες, διαμοιρασμένοι σε 21 σχολεία (νηπιαγωγεία, δημοτικά, γυμνάσια, λύκεια, ΕΠΑΛ, ΕΠΑΣ, ΙΕΚ). Το σχολείο είναι δεκαθέσιο, λειτουργεί σε βάρδια και φοιτούν σ’ αυτό 180 παιδιά. Από αυτά περίπου το 72% είναι μαθητές και μαθήτριες από διάφορες χώρες και τα υπόλοιπα Έλληνες, παιδιά τα οποία στην πλειονότητά τους προέρχονται από φτωχές οικογένειες.

Coffee time

Ατομικό κεκάκι θα το λέγαμε εμείς, muffin, cup cake ή pattycake,fairy cake, tea cake, οι άλλες ονομασίες του. Βούτυρο, ζάχαρη, αυγά και αλεύρι τα κοινά υλικά τους και από κει και πέρα αρχίζουν οι παραλλαγές.

....με σοκολάτα και κομμάτια φράουλας

....με γεύση τιραμισού

.....με κρέμα δαμάσκηνου

...με παπαρουνόσπορο

.....με μπανάνα και σοκολάτα

...με λευκή σοκολάτα

....με σταφίδες

...με μέλι και λεμόνι

...με ρούμι και σοκολάτα

...με μαρμελάδα από κράνα

...με κρέμα blueberry

....με ρευστή σοκολάτα

συνοδευμένα από φρεσκοκαβουρντισμένο καφέ...

 καφετιέρας , ή , αν προτιμάτε  espresso.......

με ζάχαρη, ή , χωρίς (γιατί κάποιες....... άρχισαν δίαιτα)........

it's .......coffee time

Mezzaluna

Κάποτε υπήρχε ένα ζευγάρι.
Ένα ξύλο κοπής και μια mezzaluna.
Είχαν δώσει αιώνιους όρκους αγάπης.
Ένα ζευγάρι ξεχωριστό.
Ένα ζευγάρι αγαπημένο.
Ένα ζευγάρι που  προκαλούσε τον θαυμασμό.
Ενα ζευγάρι που όλοι το ζήλευαν.
Παντού και πάντα μαζί.
Μαζί  πάντα και παντού.

Το ...ζευγάρι

Και ξαφνικά, έσκασε  βόμβα.
Χωρισμός , διαζύγιο.....
Χωρίζουν; Γιατί;
Τι είχε φταίξει;
Τίνος ήταν το φταίξιμο;
Ποιά η αιτία;
Εκείνος;
Εκείνη;

πέρασμα με ακρυλικό άσπρο και μετά σπρέι κρακελέ

Που πήγε τόση αγάπη;
Που πήγε τέτοιος έρωτας;
Που πήγαν οι όρκοι;

πέρασμα με δεύτερο χρώμα ταμποναριστό

Και ή έκπληξη....
Το διαζύγιο βγήκε κατά της mezzaluna.
Υπήρχαν καταδικαστικά στοιχεία εναντίον της.
Ίχνη κακοποίησης στο σώμα του συντρόφου της.

τα ίχνη κακοποίησης που εξαλείφθηκαν με....στόκο

Ποιος το περίμενε μετά από τόση λατρεία και τέτοιον έρωτα μεγάλο.
Είδατε που πολλές φορές τα φαινόμενα απατούν;
Καλά λέει ο σοφός λαός μας :
''Όπου ακούς πολλά κεράσια  κράτα μικρό καλάθι''.

κάτω αριστερή γωνία

Τα σωματικά τραύματα εξαλείφονται.
Τα ψυχικά μένουν και αν καμιά φορά φεύγουν, θέλουν χρόνο και υπομονή.

πάνω δεξιά γωνία

Έτσι και το ξύλο κοπής  θέλησε να αφήσει πίσω  ότι το πόνεσε.
Ήθελε να αλλάξει περιβάλλον, παραστάσεις.
Ήθελε  να ξεχάσει και να γιατρέψει τις πληγές του, τις ψυχικές.
Ήθελε να γίνει κάτι άλλο.........
που να μην του θυμίζει το παρελθόν.......
..........και έγινε ρολόι.

η ...αλλαγή

το ρολόι

Υ.Γ Ήθελα να ευχαριστήσω όσες και όσους μου γράψατε σχόλιο στην προηγούμενη ανάρτηση. Δυστυχώς από την ανάκτηση δεδομένων που έγινε στον εξωτερικό σκληρό δίσκο, σώθηκαν κάποια αρχεία, αλλά χάθηκαν τα σημαντικότερα για μένα .Τα αρχεία με τα βιβλία μου και  τα αρχεία με τις φωτογραφίες  των αντικειμένων που έφτιαξα , από τον περασμένο Δεκέμβριο που ασχολήθηκα με το decoupage. Η αλήθεια είναι ότι στενoχωρέθηκα ,αλλά δεν πειράζει , υπάρχουν και κατά πολύ σοβαρότερα  ή και χειρότερα - αν θέλετε - πράγματα που θα πρέπει να μας πειράζουν και να μας στενοχωρούν.

Εξωτερικός σκληρός δίσκος και εφημεριδοθήκη

Αυτές τις μέρες παρουσιάστηκε ένα πρόβλημα.
Είχα έναν εξωτερικό δίσκο και αποθήκευα αρχεία για να μην επιβαρύνω τον υπολογιστή.
Φωτογραφίες που κατέβαζα από το internet για να τις εκτυπώσω και να τις χρησιμοποιήσω στο decoupage, τα βιβλία μου, τα τραγούδια μου, τις συνταγές μου, φωτογραφίες από εκδρομές, φωτογραφίες των κομματιών που έφτιαξα από την αρχή που ασχολήθηκα με το decoupage και πολλά άλλα.

Την Παρασκευή τελείως ξαφνικά, κάποια στιγμή που χρειάστηκε  να αποθηκεύσω μια εικόνα στον εξωτερικό σκληρό , μου βγήκε μια ένδειξη στην οθόνη του υπολογιστή, ότι δεν τον αναγνώριζε  και ζητούσε διαμόρφωση. Αν έκανα διαμόρφωση του δίσκου , θα έχανα τα δεδομένα που ήταν αποθηκευμένα σε αυτόν.

Το Σαββατοκύριακο έγινε οικογενειακό συμβούλιο ( για να μην πάρω μόνη μου την απόφαση και μετά έχω κρίσεις και επικρίσεις) και  Δευτέρα πρωί - πρωί ο εξωτερικός δίσκος πήγε στον...γιατρό, για ανάκτηση δεδομένων.
Ο γιατρός μου εξήγησε τις πιθανότητες...ίασης.
Γίνει δεν γίνει καλά ο ....ασθενής, θέλει για επίσκεψη 15 ευρώ.( Μόνο για να ανοίξει τον δίσκο και να κάνει διάγνωση.)
Αν αποφασίσω να κάνω ανάκτηση, θέλει 45 ευρώ. Και λέω αν αποφασίσω, γιατί το οξύμωρο της όλης υπόθεσης είναι ότι: Η εγγύηση με καλύπτει. Ως προς τι;

Να μου δώσουν έναν καινούργιο δίσκο εις αντικατάσταση του χαλασμένου. Αν όμως ανοιχτεί ο δίσκος για να ανακτηθούν τα δεδομένα, δεν ισχύει η εγγύηση. Είναι λέει τακτική της εταιρείας (που αντιπροσωπεύει τον δίσκο).

Και με έβαλε προ διλήμματος.
-Δύο λύσεις υπάρχουν και εσείς αποφασίζετε, μου λέει. Αν θέλετε καινούργιο δίσκο, ή, ανάκτηση δεδομένων.
Εγώ φυσικά ήθελα την κουρτίνα Νο 3 που περιελάμβανε και τον δίσκο και τα δεδομένα ,αλλά σιγά μην..

Φυσικά και διάλεξα την ανάκτηση δεδομένων. Που και σε αυτή την περίπτωση μου έδωσε πιθανότητες του 60% , για να ανακτηθούν τα χαμένα.
Σήμερα επικοινώνησα τηλεφωνικώς με τον... γιατρό, μου είπε ότι έφταιγε ο δίσκος και έχει  ξεκινήσει την ανάκτηση.Κάποια αρχεία δε, του βγάζουν μαύρο εικονίδιο, δηλαδή, ότι δεν ανακτώνται.
Να δω σε ποιά θα έχει πέσει ο κλήρος.

Γιατί σας ζάλισα με όλα αυτά;
Έκανα μια μεγάλη εισαγωγή, είναι αλήθεια, για να σας πω πως το αντικείμενο της ανάρτησης είναι ένα από τα τρία που έφτιαξα κατά την διάρκεια των καλοκαιρινών διακοπών. Η εφημεριδοθήκη, ήταν το πρώτο από τα τρία, με το οποίο ασχολήθηκα και τις φωτογραφίες της τις είχα περάσει στις ''πρόχειρες΄΄ αναρτήσεις. Οι φωτογραφίες των άλλων δυο κομματιών, μιάς πολυθρόνας και ενός μικρού τραπεζιού, βρίσκονται μέσα στον εξωτερικό δίσκο

Αν λοιπόν ανακτηθούν τα αρχεία και ο φάκελος με τις κατασκευές του decoupage, θα σας τα δείξω σε επόμενη ανάρτηση. Διαφορετικά  επειδή και τα τρία ΄΄κοσμούν΄΄ το εξοχικό, θα περιμένετε την επόμενη φορά που θα πάω, για να τα φωτογραφίσω και να τα αναρτήσω.

Η εφημεριδοθήκη ήταν το δοκιμαστικό για τα άλλα δυο κομμάτια. Στην αρχή την είχα κάνει όλη  με την τεχνική της παλαίωσης , καφέ με γαλάζιο. Βγήκε  ωραίο, αλλά ΄΄σκληρό΄΄ στο μάτι, αποτέλεσμα. Σκέφτηκα τότε να αφήσω τα καγκελάκια όπως είναι , να βάψω τα υπόλοιπα  μέρη με ένα σπαστό άσπρο και αν το αποτέλεσμα δεν με ικανοποιούσε, να έβαφα με το ίδιο χρώμα και τα καγκελάκια.
Η δεύτερη περίπτωση ικανοποίησε τους οφθαλμούς μου, οπότε συνέχισα με ριζόχαρτο και τελείωσα με βερνίκι.

Πάνας

Σ' ένα υπέροχο μέρος της Αρκαδίας, στο όρος Λύκαιον, έβοσκε τα πρόβατα ενός θνητού ο φτερωτός θεός Ερμής. Ανάμεσα στις ομορφιές της φύσης διέκρινε την ομορφιά της Νύμφης Δρυόπης και την ερωτεύτηκε. Κατάφερε να την κάνει δική του και σύντομα η Νύμφη γέννησε τον καρπό του έρωτά τους. 

Το παιδί που γέννησε είχε αποκρουστική όψη: τα πόδια του ήταν πόδια τράγου, το πρόσωπό του καλυπτόταν από πυκνή γενειάδα, τ' αυτιά του ήταν μυτερά και είχε δυο κέρατα στο κεφάλι ανάμεσα στ' ανακατεμένα μαλλιά του. Τρομαγμένη η Δρυόπη τράπηκε σε φυγή εγκαταλείποντας το γιο της. 
Ο Ερμής που τον λυπήθηκε, τον πήρε στην αγκαλιά του και τον έφερε στην κατοικία των θεών, στον Όλυμπο. Όλοι οι θεοί μόλις τον είδαν άρχισαν να γελούν γοητευμένοι από τη μορφή του και περισσότερο απ' όλους ο θεός του κεφιού, ο Διόνυσος, που με χαρά δέχτηκε να έρθει στη συντροφιά του. Κι επειδή είχαν ευχαριστηθεί οι πάντες όταν τον είδαν, τον ονόμασε Παν.

Ο Πάνας τον περισσότερο καιρό τον περνούσε στη φύση. Τριγυρνούσε ανάμεσα στα βράχια, στα βουνά και στα ρυάκια σκορπώντας στην πλάση τις μελωδίες του σουραυλιού του. Αυτός πρώτος είχε φτιάξει τη σύριγγα, δηλαδή το σουραύλι.

Μια ιστορία λέει ότι το έφτιαξε μετά την αποτυχημένη προσπάθειά του να κατακτήσει την όμορφη Νύμφη Σύριγγα. Καθώς την καταδίωκε κι εκείνη προσπαθούσε να του ξεφύγει βρέθηκε μπροστά στον ποταμό Λάδωνα. Η Σύριγγα ικέτευσε το θεό ποταμό να τη γλιτώσει κι εκείνος τη λυπήθηκε· τη στιγμή που ο Πάνας άπλωνε τα χέρια του να την πιάσει, βρέθηκε να κρατά, αντί την ωραία Νύμφη, ένα καλάμι.

Απογοητευμένος ο δύστυχος Πάνας στεκόταν δίπλα στην όχθη του ποταμού κρατώντας το καλάμι· τότε άκουσε τον ήχο του αέρα που περνά μέσα απ' αυτό. Έκοψε κι άλλα καλάμια σε διαφορετικό μήκος, τα ένωσε κλιμακωτά με κερί κι έτσι έφτιαξε τη σύριγγα.
  

Ο Πάνας ήταν πολύ καλός μουσικός· μάγευε με τις μελωδίες του τα ζώα, τα πουλιά, τις Νύμφες του δάσους. Τα τραγούδια του έδιναν ρυθμό στα βήματα κάθε χορευτή. Κάθε στιγμή ήταν έτοιμος για χορό και για γλέντι, είτε με τις Νύμφες είτε με τη συντροφιά του Διόνυσου.

Πάντα στο ένα χέρι του κρατούσε τη σύριγγα, που γι' αυτό λέγεται "αυλός του Πανός" και στο άλλο συνήθως μια γκλίτσα. 

Έχοντας μια πολύ ερωτική φύση  ο Πάνας προσπάθησε να κατακτήσει και άλλες Νύμφες.

Μάταια όμως. Ούτε η Νύμφη Ηχώ, που με τη μελωδική φωνή της τον σαγήνεψε, δε θέλησε να ενωθεί με τον τραγοπόδαρο θεό. Για να την εκδικηθεί έβαλε τους προστατευόμενούς του, τους τσομπάνηδες, να επιτεθούν στην άτυχη Νύμφη.

Μόνο η Νύμφη Πίτη δέχτηκε να μείνει μαζί του. Θυμωμένος όμως ο αντίζηλός του, ο Βορέας, την γκρέμισε από ένα βράχο. Η Γη τη λυπήθηκε και τη μεταμόρφωσε σε πεύκο. Έτσι, δυστυχώς, κι αυτός ο έρωτάς του έμεινε ανεκπλήρωτος. 
Χαρακτηριστικός  σχετικά με το πρόσωπό του, είναι και ο θρύλος ότι στη Μάχη του Μαραθώνα βοήθησε τους Έλληνες εναντίον των Περσών με δυνατές και τρομακτικές φωνές επαναλαμβάνοντας ρυθμικά το όνομά του “παν – παν – παν…” με συνέπεια οι Πέρσες, ακούγοντάς τον, να καταλήφθούν από πανικό (λέξη που προέρχεται από το όνομα Παν) και να υποχωρήσουν.

H άμιλλα του Πάνα με τον Απόλλωνα στη μουσική ήταν παροιμιώδης. Ο Πάνας που καμάρωνε για τη μουσική που έβγαξε με την φλογέρα του, κάποτε κάλεσε τον ίδιο το θεό Απόλλωνα να παραβγεί μαζί του. Ο Απόλλωνας ήρθε ντυμένος με πορφυρό μανδύα, με τη χρυσή του λύρα στο χέρι και δάφνινο στεφάνι στο κεφάλι. Πρώτος άρχισε να παίζει ο Πάνας. Οι απλές και γλυκές μελωδίες από την τσομπάνικη φλογέρα του αντιλαλούσαν στις γύρω βουνοπλαγιές. Μόλις τελείωσε το τραγούδι του ο Πάνας και έσβησε και ο τελευταίος απόηχος από τη μουσική του, ο Απόλλωνας άγγιξε τις χρυσές χορδές της λύρας του. Τότε οι εξαίσιοι ήχοι μιας θεικής μουσικής και μιας ουράνιας μελωδίας ξεχύθηκαν και όλοι εκεί τριγύρω μαγεμένοι άκουγαν το τραγούδι. Μόλις έσβησαν και οι τελευταίοι ήχοι της λύρας, όλοι δοξάσανε τον τρανό λυράρη θεό. Ο Πάνας νικημένος από τον Απόλλωνα, χώθηκε λυπημένος ακόμα πιο βαθιά μέσα στα λαγγάδια. Εκεί συχνά αντηχούνε οι τρυφεροί και θλιμμένοι ήχοι της φλογέρας του που τους αγροικούν με αγάπη οι νεαρές Νύμφες. 

decoupage με ριζόχαρτο σε πέτρα (όχι μάρμαρο) με κοκκινωπές αποχρώσεις.

Belone belone

 

http://www.ert-archives.gr/V3/public/page-assetview.aspx?tid=7591&tsz=0

Το ψάρι ζαργάνα είναι πεντανόστιμο  με κατάλευκο κρέας  και σχετικά λίγα κόκαλα.  Διαθέτει ένα κεντρικό κόκαλο, αυτό της σπονδυλικής στήλης, που μάλιστα έχει χρώμα πράσινο.

Η επιστημονική της ονομασία είναι belone belone και στα ελληνικά,  «Βελόνη η οξεία».

Η ζαργάνα είναι σίγουρα ένα απ' τα πιο παράξενα ψάρια που πιάνονται με την πετονιά . 

Πλένουμε τις ζαργάνες

Αναγνωρίζεται ανάμεσα στα άλλα είδη, από το εξαιρετικά επίμηκες σώμα της,  που μπορεί να φτάσει το μήκος των 70 με 80 εκατοστών,  το κοιλιακό και ραχιαίο πτερύγιο  που είναι πολύ πίσω τοποθετημένα,  το ασημί χρώμα της, και προπάντων απ' το μακρύ και λεπτό «ράμφος» της . Είναι ένας ξιφίας σε μικρογραφία.

  Το βάρος της συνήθως είναι 120 έως 150 γραμμάρια, ενώ σπάνια φθάνει το ενάμισι κιλό. Της αρέσει να κινείται συνεχώς, κινείται με μεγάλη ευκινησία και προσοχή ,   πάντα όμως στον αφρό και κοντά στην παραλία. Όταν κινείται μπορούμε και την ξεχωρίζουμε, όταν μένει όμως ακίνητη είναι σαν αόρατη.

Κόβουμε το κεφάλι, βγάζουμε τα εντόσθια, κόβουμε στην μέση 

τις ζαργάνες, ξεπλένουμε και στραγγίζουμε.

Αυτή η ιδιαιτερότητα της οφείλεται σε φυσικό χάρισμα, ώστε να κρύβεται από τους εχθρούς της. Την ημέρα γυαλίζει και τη νύχτα φωσφορίζει. Είναι αρπακτικό ψάρι, με τα δόντια της - που βρίσκονται στο ρύγχος- πιάνει και συγκρατεί τα μικρά ψάρια, τα σκοτώνει και τα καταπίνει. Εμφανίζεται από τον Ιούνιο, για να γεννήσει τα αυγά της, αλλά η κοπαδιαστή εμφάνιση αυτού του ψαριού είναι τον Σεπτέμβριο με Οκτώβριο.

 

Αλευρώνουμε.....

Ζαργάνα επίσης ονομάζεται, μια μεσοόψιμη ποικιλία αναρριχώμενου φασολιού. Έχει λοβό άνευρο, πράσινου χρώματος, με σχήμα πεπλατυσμένο και  σπόρο βυσσινί χρώματος.

......και τηγανίζουμε.

 Μαντάμ Σουσού σε λέγανε
αυτοί που δεν σε ξέρανε
μα εγώ που σ αγαπώ μωρέ ζαργάνα
σε φώναζα στον έρωτα Σουζάνα........

Είναι η πρώτη στροφή από ένα τραγούδι , σε στίχους Μαριανίνα Κριεζή , μουσική Διονύση Τσακνή και πρώτη εκτέλεση Κώστας Μακεδόνας.

Αν θέλουμε φτιάχνουμε σάλτσα με φρέσκια τομάτα, σκόρδο, λάδι, αλάτι , πιπέρι.....

     Δείτε τώρα, τι εξήγηση  δίνει ένα λεξικό για την λέξη  ζαργάνα.

 1. Είναι κυρίως συνώνυμο του νόστιμη, ευλύγιστη, λόγω του ότι το συγκεκριμένο ψάρι έχει αυτά τα χαρακτηριστικά.

2. Όρος που αρχικά   παραπέμπει στο γνωστό ψάρι-αντίγραφο ξιφία (σε μινιατούρα) -ο οποίος όμως συνυποδηλωτικά χρησιμοποιείται για την εκδήλωση του ανδρικού θαυμασμού στο γυναικείο φύλο. Έχει λαϊκή προέλευση και είναι συνώνυμο του «μανίτσα». -Άννα μου, ζαργάνα μου, θέλεις να σε πάω στου Φλόκα για παγωτάκι;;;

Τέλος και στο λεξικό του ελληνικού ρεμπέτικου τραγουδιού, υπάρχει μια παρόμοια εξήγηση  της λέξης ζαργάνα , δηλώνει γυναίκα λεπτή και ευκίνητη.

...και περιχύνουμε τις ζαργάνες, ή, τις τρώμε σκέτες με λεμόνι.

Η ανάρτηση αυτή αφιερώνεται  στην γνωστή  διαδικτυακή..... βασιλική ζαργάνα.
Α, ναι  ξέχασα να σας πω , πως υπάρχει και η βασιλική ζαργάνα , που μπορεί να φτάσει τα 2 μέτρα μήκος.
Και για να μην  υπάρξουν  απορίες , λόγια και τυχόν παρεξηγήσεις , η αφιέρωση γίνεται με την άδεια του Παναγιωτάκη.